Barbecue

Als ik tegen vijven des namiddags aan de achterzijde van mijn woning naar buiten kijk, staat er een barbecue tegen het hek geparkeerd.

Een moeder of een vader heeft haar of zijn kind met de barbecue naar de buitenschoolse kinderopvang gebracht en vervolgens met een kettingslot aan
het hek bevestigd!

Ik geloof mijn ogen niet en kijk nog eens: nee, wat ik voor een barbecue uitschold, blijkt gewoon een fiets te zijn.

Met dien verstande dan dat de fiets in eerste instantie met zijn stuur naar rechts stond en als ik met ogen heb geknipperd naar links.

Lang wuivend riet

Ik stak de brug naar de overkant over.

Al wat er langs de oever groeide was, lang, wuivend riet.

Tussen de stengels zat een vrouw met een i-pad.

Eendjes

Tijdens mij eerste rondje-rond-de-flat stuitte ik op een moedereend met haar kroost.

Geheel toevallig zat het gezin pal aan de kant van een slootje vol kroos; althans: ik heb voor lief genomen dat er zich onder al dat groen water bevond.

Moederlief hield mij nauwlettend in de gaten, zoals moedereenden dat doen, hun kopje draaiend naar links, hun kopje draaiend naar rechts.

Plotseling verstoutte een van de kuikentjes zich aan het toezicht van mama te onttrekken.

Het beestje ging recht voor mij staan en keek me brutaal aan.

Vervolgens sprak het eendenkuikentje in vloeiend ‘mens’ aan.

‘Zeg, knaap zou niet gewoon je spullen kunnen pakken en kunnen aftaaien?’

Die woorden lieten aan duidelijkheid niks te wensen over.

Geest

Naast de entree aan de overkant doet een eeuwigdurende wervelwind de dode bladeren en wat daar zoal wordt aangezien, ronddraaien.

De gevel zuigt mij naar zich toe.

Eenmaal binnen moet ik naar de lift, ik kan niet anders.

Staand voor de lift laat zich horen: kom naar mij! Kom naar mij! kom, kom, kom naar mij!

Haar aantrekkingskracht is schier onweerstaanbaar voor mij.

Zij woont op de 13e.

Ik ril iedere keer weer, als ik op de eerste of de tweede etage de lift verlaat.

Want ik weet: eens zal ik haar aantrekkingskracht niet langer kunnen weerstaan.

Van een ander laken

Laatst kwam ik welgemutst het gebouw uit gehuppeld waar ik normaal gesproken het ontbijt, de lunch en de avondmaaltijd pleeg te gebruiken.

Op mijn weg stuitte ik op een auto die ik normaal gesproken altijd zie staan naast een Opel Corsa van wie ik de eigenares ken.

Ik deed een poging een praatje aan te knopen met de eigenaar van het desbetreffende voertuig; ik vroeg hem -ins Blaue hinein- of het hem wel zou lukken, zijn auto te wassen, zo met die hitte.

Oei! Dat was tegen het zere been!

Het gelaat van de man tegenover mij stond opeens in het stand oorlog.

Ik moest en zou niet met zijn voeten spelen! Als ik het in mijn hoofd zou halen op zìjn plek te parkeren, zou ik een boete krijgen van maar liefst 180 euro!!!

Hij waarschuwde me voor de tweede keer, ondanks mijn verweer dat ik niet eens een auto heb, dat iedere faux pas van mijn zijde onmiddellijk bij de politie zou melden, met het genoemde gevolg.

(In een verhaaltje melden dat de man inderdaad -dag en nacht- met een telescoop het komen en gaan van de auto’s op de parkeerplaats, vanaf de zesde etage, in de gaten houdt, zou flauw zijn)

Maar goed: ik ben doorgelopen, in de wetenschap dat niet iedereen hier aardig is, maar wel iedereen behalve de man dan.

Bijzondere wekker

Al maanden heb ik ’s morgens geen wekker meer; Ik word vanzelf wekker of er is iemand die mij wekt door op de huisbel te drukken.

Vanmorgen diende zich een derde mogelijkheid aan.

Pal onder mijn raam had zich een ekster, gepositioneerd, of beter de ekster, want hij duldt geen andere ekster in zijn territorium, gepositioneerd.

Van daaraf kon hij zien dat ik mijn kantelraam had opengezet; opengezet vanwege de hitte.

Hij keek op zijn horloge, een ouderwets uurwerk met een wijzerplaat en wijzers.

Hij wachtte nog twee minuten voor hij zijn rekkekkek-rekkekkek-rekkekkek liet gaan.

Ik was wakker, de vogel had zijn taak volbracht en kon gaan.

En ging.

Tafelmanieren

Gisteren was het dus heel gezellig aan tafel.

Aan die gezelligheid kam een abrupt einde toen iemand opstoof en luidkeels kenbaar maakte dat de vrouw tegenover hem aan tafel de tafelmanieren op grove wijze schoffeerde.

Mijnheer nam daar aanstoot aan.

Inderdaad: het mes in de linker-, de vork in haar rechterhand.

Artikel 1 van de Grondwet had niet voor niets het veld moeten ruimen voor een toepasselijk artikel dat meer van deze tijd was, proclameerde de heer.

De man zei desnoods tot aan de Hoge Raad door te willen procederen, of tot en met Europees Hof van de Rechten van de Mens.

Allemaal omwille van ons allen (en de tafelmanieren in het bijzonder)!

Daarna nam de man, zichtbaar blij met zichzelf weer plaats.

En hernam de gezelligheid haar gang.

Lolobridgida

Vanmiddag hebben wij haar afscheid gevierd.

Er was kwarktaart van degene de afscheid nam en er was kersentaart van de vrouw via welke eerstgenoemde terecht was gekomen waar zij is beland, namelijk BAVO.

Sophia, phia immers, zogezegd.

Ondanks dat het gebeuren vanmiddag een bittere ondertoon had, was de sfeer opperbest.

Niet in de laatste plaats door toedoen van mevrouw Lolobrigida.